İqtidarın repressiyaları və müxalifətin yay tətili

“Beşillik
planı üç il ərzində” yerinə yetirməyə vərdiş eləmiş iqtidar ideoloqları
payıza qədər bütün problemləri həll etmək, siyasi müstəvini tamamilə
təmizləmək niyyəti güdürlər.

İqtidarın artan gücü fonunda müxalifətin yay istirahətinə getməsi də anlaşılan deyil.

Ölkədə
etiraz aksiyalarının keçirdilməsi üçün hər cür səbəb var. Siyasi
rəqiblərin həbsi, tənqidçi medianın çapının dayandırılması, sərhəd
bölgəsində son 20 ildə ən irimiqyaslı əməliyyatın keçirilməsi və 11
şəhidin verilməsi, hakimiyyətin 3 ton heroin və beynəlxalq narkotrafik
damğasından təmizlənə bilməməsi, günü – gündən artan sosial problemlər
axırıncı prezident seçkilərindən sonra unudulan mitinq və etiraz
aksiyalarının keçirilməsini aktual edir.

Lakin
bu barədə düşünən belə yoxdur. Yenə bəyanatlar və bir-iki dəyirmi masa
ilə proseslərə nöqtə qoyan müxalifət sanki yay tətilinə çıxıb.

Görünən
budur ki, qarşıdan gələn payız olduqca sərt olacaq. Ehtimal etmək olar
ki, yay hücumundan sonra siyasi opponentlərini zərərsizləşdirmək
hakimiyyətə elə də çətinlik yaratmayacaq.

Müxalifətin
kütləvi etiraz aksiyalarına başlamasını yubandırmağı  da anlamaq
mümkündür.  Vaxtilə  meydanlara yüz minləri toplayan müxalifət bu gün ən
yaxşı halda 3 min insanı aksiyaya cəlb edə biləcəyindən ehtiyat edir.

Digər tərəfdən, dünənki müttəfiqlərin bu gün bir-birləri ilə qanlı savaşa başlaması müxalifətə inamı azaldır.

Ən
başlıca səbəb isə odur ki, müxalifət bu 20 ildə ortaya hakimiyyətin
qanunsuzluqlarını əngəlləyəcək güc qoya bilmir. Bu da anlaşılandır.
Mövcud paradiqmalarla nəyisə dəyişmək mümkün deyil. Dəyirmi masalar və
“bəyanat savaşı” effekt  vermir. Paradiqma dəyişikliyi  qaçılmazdır. Bu
barədə isə düşünən yoxdur.

Daha bir səbəb isə
odur ki, gələn il Azərbaycanda yay Olimpiya Oyunları keçiriləcək.
Ehtimal etmək olar ki,  bu beynəlxalq tədbirə qədər mitinqlərin
keçirilməsinin məqsədə uyğun olmaması Qərb tərəfindən  müxalifətin
nəzərinə çatdırılıb.

Qərb bu tədbirin baş
tutmasında maraqlıdır. Sabitliyin pozulmasına gətirib çıxaracaq addımlar
Qərbə sərf etmir. Odur ki, müxalifəti küçə və meydanlardan, ofislərə
yığır.

Daha bir məqama da diqqət yetirmək lazım gəlir.

Müxalifətin
gəncləşməsi, yeni simaların önə çəkilməsi də proseslərin gedişatına
müsbət təsir göstərə bilərdi. Lakin bütün bunlar ənənəvi müxalifət
düşərgəsində güclü müqavimətlə qarşılaşır.

Hakimiyyətin
repressiyaları qarşısında aciz qalan, yenilənmək istəməyən siyasətçilər
baş verənlərin acığını mətbuatdan və jurnalistlərdən çıxmaq istəyirlər.
Bu isə artıq daha ciddi mövzudur. Hər halda adıçəkilən xəstəliyin
müalicəsi üçün prosesə psixiatrların da cəlb olunmasını vadar edir.

Müxalifətin
zəifliyi fonunda sistemdən kənar siyasi qüvvələrin, o cümlədən marjinal
qrupların meydana gəlməsi qaçılmaz görünür. Ölkədə o dərəcədə anormal
vəziyyət yaranıb ki, protest elektoratı daha ardıcıl və qətiyyətli
mübarizə aparmasını istəyir. Ölkədəki siyasi abı hava bunu tələb edir.

Bu gün Azərbaycan siyasətində yalnız güclülər duruş gətirə bilərlər. Güclülər isə inqilab edirlər, bəyanat vermirlər…